فرش کرمان

فرش کرمان (گاهی «کرمان») یکی از طبقه بندی های سنتی فرش ایرانی است. کرمان هم شهری است و هم استانی در جنوب مرکزی ایران، اگرچه این اصطلاح گاهی اوقات نوعی را توصیف می کند که ممکن است در جای دیگری ایجاد شده باشد. فرش‌های کرمان به دلیل تنوع طرح‌ها، گستره وسیع، استفاده از رنگ‌ها و الیاف طبیعی، مقاومت کششی و سایش عالی و ترکیب‌های رنگی حرفه‌ای ارزش دارند.

در تولید معمولی از گره نامتقارن روی پایه‌های پنبه‌ای استفاده می‌شود، اما نمونه‌های نادر ممکن است شامل پشم‌های ابریشمی یا پایه‌های ابریشمی یا ابریشمی با پشم‌های پشمی باشد.
با توجه به تقاضای بسیار زیاد فرش های تولیدی کرمان و جمعیت شناسی پیچیده آن، تنوع شگفت انگیزی از سبک ها و طرح ها تولید شده است. برخی از قالی های کرمان به صراحت برای خریداران پول غربی بافته می شد و برخی دیگر برای مصرف کنندگان محلی با سلیقه های بسیار متفاوت.

گل سرخ محبوب‌ترین نقوش در طرح‌های فرش کرمان به‌ویژه در فرش‌های سبزیکار راور و گل سرخی (گل سرخ) است. از دیگر نقوش معروف می توان به «قاب قرانی»، «ستونی»، «قابی»، «خشتی»، «سرام آتیه»، «جنگلی»، «شکارگاه» و «لچک ترنج» اشاره کرد. فرش های آنتیک کرمان اغلب از نقش و نگار ترنج با لبه ها و خطوط ظریف استفاده می کنند. نقوش گلی که در قرن نوزدهم در قالی‌های کرمان بافته می‌شد، برگرفته از نقوش پارچه‌های کرمانی است که در آن زمان در کرمان نیز ساخته می‌شد.

گونه خاص فرش کرمان لاور یا راور کرمان است. این قالی‌ها که در روستای راور در نزدیکی شهر کرمان در منطقه شمالی تولید شده‌اند، به‌ویژه به دلیل بافت ظریف و طراحی ظریف و کلاسیک با قالب‌های پیوسته و مدال‌های مرکزی مورد توجه قرار گرفته‌اند. اکثر قالی‌های راور یا لاور کرمان دارای امضای بافنده یا شخصی است که قالی برای او بافته شده است.

قالیچه‌های گلدانی، نوع متمایز قالی‌های کرمان قرن 16 و 17، دارای طرحی سراسری از گل‌های سبک و نخل‌های بزرگ با گلدان‌هایی است که در سراسر زمین قرار گرفته‌اند.

در قالی‌های کرمان قرن هجدهم و بعد از آن، اغلب از نقوش «شبکه‌ای» استفاده می‌شود که میدان مرکزی آن با طرح مشبک تقسیم می‌شود و محفظه‌های کوچک زیادی ایجاد می‌کند. یک تصویر قابل توجه فرشی است که به ویلیام موریس تعلق داشت و اکنون در موزه ویکتوریا و آلبرت به نمایش گذاشته شده است.[18] بعد از کرمان انواع نگاره ها از جمله فیگوراتیو بزرگ انجام شد. موزه ویکتوریا و آلبرت در لندن دارای یک فرش 1 با طرحی کپی از نقاشی هنرمند فرانسوی قرن 1909 Antoine Watteau است.

فرش‌های مدرن کرمان که برای بازارهای غربی ساخته می‌شوند، اغلب در رنگ‌های ملایم و روشن مانند کهربایی، صورتی و خاکستری مایل به آبی بافته می‌شوند. می توانید از نقوش غربی مانند راه راه و الگوهای تکراری مختلف و همچنین تم های سنتی گلدان و باغچه، شکل حیوانات و طرح های تصویری استفاده کنید.

تکنولوژی
می بیتی هفت طبقه از فرش‌های کرمان را تعریف کرد و ساختار منحصربه‌فردی را شناسایی کرد که او آن را «تکنیک گلدان» نامید که با سه پود بین ردیف‌های گره مشخص می‌شود. اولی و سومی معمولاً پشمی و کشش بالا هستند، در حالی که دومی، کشش کم، معمولاً ابریشم یا پنبه است. تارهای تار به طرز محسوسی جابجا شده و گره فارسی به سمت چپ باز می شود. این تکنیک فرش کرمان را هم از دوره صفویه (1501-1722) و هم از دوره متأخر (1722-1834) متمایز می کند. اما بیشتر فرش‌های ایرانی از «گره ترکی» استفاده می‌کردند.

فرآیند رنگرزی قالی‌های کرمان در حالی انجام می‌شد که پشم هنوز روی هم چیده شده بود و قبل از ریسندگی، رنگ یکنواختی پیدا می‌کرد. گستره فرش کرمان به همان اندازه که متنوع است پر نور است. رنگ ها می توانند از عاج، آبی و سرخابی تا رنگ های طلایی تر و زعفرانی متفاوت باشند.

Geschichte

کرمان حداقل از قرن پانزدهم میلادی مرکز مهمی برای ساخت فرش های مرغوب بوده است.

در قرن هفدهم میلادی، طراحان کرمانی در اوج خلاقیت خود بودند و تکنیک‌های بافندگی آن‌ها به قدری پیچیده بود که در سایر نقاط امپراتوری ایران دیده نمی‌شد. به عنوان مثال، بافندگان یاد گرفته بودند که بافندگی خود را طوری تنظیم کنند که تارهای پنبه ای در دو سطح متفاوت باشند. سپس پودهای پشم را نخ می‌کردند و برخی را باریک و برخی دیگر را منحنی می‌گذاشتند و سطح فرش را فوراً مواج و قابل تشخیص می‌دادند.

در قرن هجدهم، برخی از نویسندگان، قالی‌های استانی، به‌ویژه فرش‌های سیفتان را با ارزش‌ترین قالی‌های ایرانی می‌دانستند، تا حدی به دلیل کیفیت بالای پشم منطقه که به پشم کارمانیا معروف است. نادرشاه، ناصرالدین شاه به کرمان فرش سفارش داد. در قرن 18.

در قرن نوزدهم، شهر کرمان دارای سابقه طولانی کارگاه های شهری، پشم مرغوب، استاد بافان و شهرت خوبی بود.